Centro

miércoles, 21 de diciembre de 2011

sábado, 10 de diciembre de 2011

10 de Decembro: Día dos DDHH


63 anos despois da súa proclamación, segue sendo necesario lembrar esta data, 10 de decembro, na que a Asamblea Xeral das Nacións Unidas aprobou a Declaración dos Dereitos Humanos.
Necesario porque nin tan sequera nos países que asinaron esta declaración están garantidos estes dereitos en igualdade de condicións para toda a poboación. Non hai máis que botar unha ollada ao noso arredor, asomarse ás noticias.
Mais aínda así cabe pensar que un outro mundo é posible, que hai arrecendos espallados no ar que nos permiten prender unha candea pola esperanza, por estas xeracións, hoxe nen@s, adolescentes, que medran nas nosas aulas, ao abeiro das nosas Bibliotecas -das súas lecturas, da súa información, da súa formación- nen@s e adolescentes que se implican ilusionad@s e con empeño en proxectos coma "Coñecernos para querernos", nun intercambio persoal e de coñecementos con nen@s dos campamentos saharahuis, para quenes a apertura dunha biblioteca con (o Bubisher) ou sen (O Niño do Bubi) rodas, supón moito máis que un mundo de oportunidades. Para acceder á ilusión, aos soños, á formación, ao coñecemento doutras culturas, doutro idioma.
E con esa candea acesa, brincan faíscas que prenden en case un cento de Bibliotecas Escolares Galegas, que por todo o país escollen cada unha un fermoso álbum ilustrado para agasallar a ese recén estreado Niño do Bubi, porque, coma nas nosas propias Bibliotecas, toda inauguración é unha festa. A esa festa que é a lectura, nesas bibliotecas acubilladas na area, queremos enviar estes álbumes como aves portadoras de boa sorte, como bubishers* cheos de cor, imaxes, historias. Porque as nosas bibliotecas, @s nos@s lectores e lectoras, compartimos co Bubisher, cos lectores e lectoras das súas bibliotecas a crenza firme nos Dereitos Humanos, dende o seu 1º artigo: "Tod@s nascemos libres e iguais en dignidade e dereitos"
* O bubisher (Oenanthe leucopyga e Oenanthe leucura) é un paxariño tímido que vive na Península e tamén en África, aquí chamámoslle collalba negra e no Sáhara o seu nome significa paxaro da boa sorte, no dialecto hassaní é Bubchir بوبشير (o da boa nova) porque adoita aniñar e criar despois das choivas, o que quer dicer que medrará a herba, algo moi importante para quen ten gando.
Bubisher é tamén o nome dun autobús-biblioteca que circula entre os campamentos do Sáhara para levar lectura e información. Ou sexa, unha biblio... pero con rodas!!!
Se queredes unirvos á iniciativa de Álbumes para o Bubisher, só tedes que poñer os vosos datos xunto ao resto das Bibes Galegas.
Texto de Maribel Serantes (CEIP Os Casais)

lunes, 28 de noviembre de 2011

Nova guía de suxestións de lectura


Este mes de novembro dende a biblioteca queremos unirnos á celebración do Día da Ciencia en Galego e da Semana da Ciencia cunha guía que vimos de elaborar e que esperamos que vos sexa de proveito.


Por certo, mentres elaboramos a guía soubemos da morte da bióloga estadounidense Lyn Margulis.

miércoles, 15 de junio de 2011

Juan Farias (Serantes, 1935-Villaviciosa de Odón, 2011). In memoriam



O escritor Juan Farias, natural de Serantes, faleceu o pasado día 10 de xuño en Villaviciosa de Odón (Madrid).
O escritor, que foi tamén mariño e guionista televisivo, é un dos clásicos da literatura infantil e xuvenil contemporánea. Entre os seus libros figuran: Por tierras de pan llevar, Cuarenta niños y un perro, La infancia de Martín Piñeiro, A la sombra del maestro", Los caminos de la luna, Algunos niños, tres perros y más cosas, etc.
Juan Farias gañou numerosos premios (o Premio Nacional de Literatura Infantil en 1980, o I Premio Iberoamericano de Literatura Infantil y Juvenil Ediciones SM, etc.) e varias das súas obras forman parte da Lista de Honor do IBBY e do White Ravens.
A Biblioteca do CEIP de Pazos leva o seu nome e numerosos centros de ensino de Ferrolterra dedicáronlle o pasado Día do Libro Infantil e Xuvenil (2 de abril).

Lembrando a Borges (Bos Aires, 1989- Xenebra, 1986)

“Si de algo soy rico es de perplejidades y no de certezas.”

Jorge Luis Borges

O día 14 de xuño cumpríronse 25 anos da morte dun dos máis célebres escritores da literatura do século XX: Jorge Luis Borges.

Home dotado dunha inmensa cultura e curiosidade intelectual, publicou poemas, ensaios e relatos breves. Entre estes últimos figuran: Historia universal de la infamia (1935), El Aleph (1949) e El libro de arena (1975). Neles atopamos algunhas constantes: a presenza dos mitos clásicos, as referencias literarias, temas e metáforas recorrentes (os labirintos que simbolizan o universo, os tigres que representan os medos do subconsciente...), etc..

A mellor maneira de lembrar a Borges é, sen dúbida, lelo; así que che suxerimos que pases pola biblioteca onde atoparás algúns dos seus marabillosos (e nunca mellor empregado este adxectivo) contos. Por certo, e falando de bibliotecas, sabías que el afirmou: “Siempre imaginé que el Paraíso sería algún tipo de biblioteca.”

domingo, 12 de junio de 2011

Un libro novo

O educador social e doutorado en Humanidades Iago Santalla vén de publicar con Manuel Rivero o libro El límite del potencial humano que esperamos adquirir en breve para a nosa biblioteca, onde por certo podes atopar o seu primeiro libro O ilímite de pensarte libre.

Cunqueiro e as mil primaveras

Pro eu resucitarei que soio volven
os que recordan, compañeiros.
Álvaro Cunqueiro

O 22 do vindeiro decembro celebraremos o centenario do nacemento de Álvaro Cunqueiro (Mondoñedo, 1911-Vigo, 1981). Foi Cunqueiro novelista, poeta, xornalista, dramaturgo, gastrónomo. Pero foi, por riba de todo un home dotado dunha prodixiosa imaxinación, erudición e talento o cal lle permitiu escribir engaiolantes novelas nas que trasladaba ao mago Merlín e a raíña Xenebra a vivir nas terras de Miranda (que para Cunqueiro abranguían Riotorto, Pastoriza, as terras que van do Miño ao Eo); narraba as viaxes do sochantre de Pontivy polos camiños da Bretaña, acompañado dunha comitiva de mortos (segundo contou Cunqueiro nunha entrevista cando describía a Bretaña o que tiña na cabeza era a Terra Cha); fabulaba sobre a vida de Sinbad o mariño, retirado no país de Bolanda; contaba a vida do mozo Ulises ou recreaba a Orestíada de Esquilo..... Así o fixo nas novelas tituladas Merlín e familia (1955), As crónicas do Sochantre (1956), Se o vello Sinbad volvese ás illas (1961), Las mocedades de Ulises (1960) e Un hombre que se parecía a Orestes (1969).

Cunqueiro é tamén autor de relatos breves nos que “conviven”o humor, a brevidade, a viveza, a mestura do marabilloso e o real e as lembranzas dos clientes da botica de seu pai: Escola de menciñeiros (1960), Xente de aquí e acolá (1971) e Os outros feirantes (1983).

A súa produción dramática, inferior á narrativa en cantidade que non en calidade, amósanos un Cunqueiro que pescuda no interior dos humanos para amosar os seus eternos conflitos. Así, en O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca (1959) reinterpreta o Hamlet de Shakespeare facendo que este sexa fillo de Claudio, o usurpador do trono de seu pai.

A obra poética de Álvaro Cunqueiro comeza en 1932 coa publicación de Mar ao norde. Os seus libros de poemas anteriores á Guerra Civil inscríbense no neotrobadorismo (Cantiga nova que se chama riveira, 1933) e no vangardismo de influencia surrealista (Poemas do si e non, 1933). Despois da guerra publicou Dona do corpo delgado (1950) e Herba aquí ou acolá (1980). Neste último, considerado o seu mellor poemario, reúne poemas diversos nos que o combina o culturalismo e o intimismo (o paso do tempo, a morte...). Algúns dos seus poemas foron musicados (entre outros por Amancio Prada e Luis Emilio Batallán), sendo quizais un dos máis coñecidos o popular “No niño novo do vento”, que aparece na banda sonora da película Pradolongo.

En 1980 recibiu o premio Pedrón de Ouro, onde pronunciou un discurso no que afirmou: “Se de min algún día, despois de morto, se quixera facer un eloxio, e eu estivese dando herba na terra nosa, podería dicir a miña lápida: aquí xace alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis.”

No cemiterio de Mondoñedo xace Álvaro Cunqueiro, na súa lápida están gravadas estas palabras súas: “Aquí xaz alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis.”

jueves, 26 de mayo de 2011

miércoles, 25 de mayo de 2011

Lembrando a Mario Benedetti


O pasado 17 de maio cumpríronse dous anos da morte en Montevideo de Mario Benedetti.

Si te quiero es por que sos
mi amor, mi cómplice y todo.
Y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.
Mario Benedetti

Aínda que Mario naceu en Paso de los Toros, no departamento de Tacuarembó, á beira do Río Negro, a súa vida estivo moi vencellada a Montevideo, cidade á que seus pais o levaron a vivir con catro anos. Alí, naquela cidade na que oito anos antes morrera traxicamente a poeta Delmira Agustini, asistiu ao Colexio Alemán, onde segundo afirmaba escribía en verso as leccións. Así de temperá foi a súa vocación poética.

Narrador (La tregua), dramaturgo (Pedro y el capitán), ensaísta (Subdesarrollo y letras de osadía) e... poeta. Poeta comprometido, sinxelo e tenro, lúcido cantor do amor e a alegría dende a sinxeleza e a coloquialidade. Afirmaba escribir non para os que virían, senón “para el que está aquí, poco menos que leyendo el texto sobre mi hombro”.

Despois da súa morte, o escritor Eduardo Galeano, tamén nado en Montevideo, afirmaba que non podía dicir nada sobre a morte do seu amigo, co que compartía a paixón polo fútbol, porque “el dolor se dice callando”. Seguramente Mario, o fillo de Brenno Benedetti e Matilde Ferrugia, concordaría con esta sinxela e honesta afirmación.