E así ía lendo o mundo coma se lese un libro, ou fose lendo unha rúa da vila. Sempre me gustou ler as rúas, foi o que máis me gustou de aprender a ler: ler as rúas, os carteis dos comercios, mil cousas. Pero ninguén me ensinara a escoitar.
David Pérez Iglesias, Todo o tempo do mundo
E Ariadna aprenderá a escoitar da man do seu avó nesta novela de David Pérez Iglesias (responsable da canle de vídeos
SonCine) con ilustracións de
Marcos Viso. Pero, deixemos que sexa o seu autor o que nos presente a obra coa que, por certo, gañou a XXXI edición do Premio Merlín de Literatura Infantil:
«Un libro é un camiño. Desexar que o camiño non remate, que te acolla e
chame polo mellor de ti. Verte ensarillado nos camiños que outros
andaron. Repousar nas encrucilladas coas outras historias. Porque ese é o
noso relato e a nosa herdanza. O que di que estivemos aquí, e que o
noso estar aquí tivo desexo e sentido, que non nos acovardamos, que
andamos o treito que tocou, e que o camiño segue despois de nós.»
«Se da man destas palabras algunha meniña á volta da escola, ou algún
patrón canso, ou unha traballadora alertada polas inseguridades da
vida, comparten a emoción do encontro coa terra, a valentía da infancia,
a convicción do que é xusto, a dignidade da palabra, a aperta confiada
do idioma que nos deron, a nobreza da necesidade, eu terei feita a miña
labor.»
«Todo o Tempo do Mundo é unha novela sobre a perda e o
descubrimento. Unha nena que volve á aldea dos seus pais, onde xa só
vive un avó que apenas coñece. Unha aldea no límite da desaparición,
ameazada polas canteiras e o despoboamento. Nela cada xesto cotián ten a
reverberación do único, do esencial. Da man do seu avó Valente, Ariadna
abre os ollos a un mundo que é por ultima vez e a unha maneira de
camiñar pola vida que durará sempre.»
