Pero, en realidade como, cando e onde xorden os sonetos? O soneto, palabra italiana procedente do provenzal "sonet", xorde en Sicilia (Italia) no século XIII e sóese atribuír o seu "invento" a Giacomo da Lentini, destacado membro da Escola Siciliana. A composición poética enseguida se fixo popular destacando os sonetos de Dante Algheri (1265-1321) dedicados á súa amada Beatrice e os de Francesco de Petrarca (1304-1374), a quen sen lugar a dúbidas lle debemos moito do seu éxito na lírica europea, ao convertelo nun dos "vehículos" poéticos máis axeitados para a expresión do sentimento amoroso. Este é un dos seus máis famosos sonetos na traducción de Darío Xohán Cabana de 1989.
Por certo, esta é a versión orixinal en italiano:
Benditos sexan ano e mes e día,
sazón, tempo, hora e instante, e o belido
país e mailo sitio onde prendido
polos seus ollos ficaría;
e bendito o afán doce que eu sentía
no intre de verme con Amor unido,
e as setas e arco con que fun ferido,
e cada chaga que ata lo cór se enfía.
Benditos cantos berros levo estrados
chamando polo nome a miña dona,
e os laios e ansia e choros derramados;
e benditas as follas onde sona
lle vou gañando, e mailos meus coidados
onde outra non ten parte e ela é dona.
Petrarca, Cancioneiro
A tradición afirma que este soneto recrea o momento en que coñeceu a súa amada musa Laura... Claro que tamén hai quen di que Laura non existiu e só foi unha imaxinación do poeta...
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.