Maio de Letras Galegas II: Manuel María

Os soños na gaiola é o título dun poemario de Manuel María que se converteu nun clásico da literatura infantil en lingua galega. O poeta utiliza unha linguaxe sinxela para achegarnos ao mundo que nos rodea: a natureza, a paisaxe, os animais, as persoas e os paxaros.

Pero, deixemos que o propio poeta nolo presente:

Queridos nenos:

Un servidor, que xa ten canas e un gran bigote* que lle comeza a pesar, vai para vello. Nas súas horas de soedade lembra a súa lonxana infancia campesiña. Desas lembranzas foron nacendo os versos que seguen. Os versos que este humilde autor botou de menos cando el era neno. Versos que, por outra banda, non había na literatura galega e que tan precisos son. Eu quixera encher, en parte, ese oco. Perdoádeme si non acertei. 

E moitas grazas a vós, nenos, a todos os nenos, cando escribín estes poemas volvín de novo á miña infancia. E coa lonxana música da miña infancia, que ía durmida dentro de min que despertou de novo, compuxen estes versos. Que sexan do voso agrado. 

Voso amigo sempre,

MANUEL MARÍA

* Agora non levo bigote somentes. Levo bigote e barba entrecana.

Escollemos para esta entrada de hoxe o poema titulado "Bolboreta":

Raio de luz, bolboreta

que voas de flor en flor:

¡non che me engada o teu voo,

que me engada a túa color!

¡Non che me engada o teu voo,

nen teu ar de soñadora!

¡A gracia da túa color

é o que a min me namora!

 ¡Engádeme a túa color,
metade noite e aurora,
as túas antenas delgadas
e as túas alas voadoras!

Bolboreta, vidro feble
que voas polo xardín:
¡semellas bolboretiña,
unha dona de postín...!

Manuel María, Os soños na gaiola