Tendal da poesía VII

Rematamos esta selección de poemas de amor cun fermoso poema do ensaísta, filólogo, pensador e escritor Agustín García Calvo.

Libre te quiero
como arroyo que brinca
de peña en peña,
pero no mía.

Grande te quiero
como monte preñado
de primavera,
pero no mía.

Buena te quiero
como pan que no sabe
su masa buena,
pero no mía.

Alta te quiero
como chopo que al cielo
se despereza,
se despereza,
pero no mía.

Blanca te quiero
como flor de azahares
sobre la tierra,
pero no mía.

Pero no mía
ni de Dios ni de nadie
ni tuya siquiera.

O poema, que foi musicado por Amancio Prada, pode entenderse como unha declaración dedicada á amada, pero tamén á sabedoría ou á filosofía. Esa plurisignificación é unha das características da boa literatura, daquela que acabamos por chamar clásica.