Suxestións de lectura para o Nadal

Xa podedes visitar na páxina web do centro as nosas guías de suxestións de lectura para as vacacións. Bo Nadal.

10 de Decembro: Día dos DDHH

63 anos despois da súa proclamación, segue sendo necesario lembrar esta data, 10 de decembro, na que a Asamblea Xeral das Nacións Unidas aprobou a Declaración dos Dereitos Humanos.

Necesario porque nin tan sequera nos países que asinaron esta declaración están garantidos estes dereitos en igualdade de condicións para toda a poboación. Non hai máis que botar unha ollada ao noso arredor, asomarse ás noticias.

Mais aínda así cabe pensar que un outro mundo é posible, que hai arrecendos espallados no ar que nos permiten prender unha candea pola esperanza, por estas xeracións, hoxe nen@s, adolescentes, que medran nas nosas aulas, ao abeiro das nosas Bibliotecas -das súas lecturas, da súa información, da súa formación- nen@s e adolescentes que se implican ilusionad@s e con empeño en proxectos coma "Coñecernos para querernos", nun intercambio persoal e de coñecementos con nen@s dos campamentos saharahuis, para quenes a apertura dunha biblioteca con (o Bubisher) ou sen (O Niño do Bubi) rodas, supón moito máis que un mundo de oportunidades. Para acceder á ilusión, aos soños, á formación, ao coñecemento doutras culturas, doutro idioma.

E con esa candea acesa, brincan faíscas que prenden en case un cento de Bibliotecas Escolares Galegas, que por todo o país escollen cada unha un fermoso álbum ilustrado para agasallar a ese recén estreado Niño do Bubi, porque, coma nas nosas propias Bibliotecas, toda inauguración é unha festa. A esa festa que é a lectura, nesas bibliotecas acubilladas na area, queremos enviar estes álbumes como aves portadoras de boa sorte, como bubishers* cheos de cor, imaxes, historias. Porque as nosas bibliotecas, @s nos@s lectores e lectoras, compartimos co Bubisher, cos lectores e lectoras das súas bibliotecas a crenza firme nos Dereitos Humanos, dende o seu 1º artigo: "Tod@s nascemos libres e iguais en dignidade e dereitos"

* O bubisher (Oenanthe leucopyga e Oenanthe leucura) é un paxariño tímido que vive na Península e tamén en África, aquí chamámoslle collalba negra e no Sáhara o seu nome significa paxaro da boa sorte, no dialecto hassaní é Bubchir بوبشير (o da boa nova) porque adoita aniñar e criar despois das choivas, o que quer dicer que medrará a herba, algo moi importante para quen ten gando.

Bubisher é tamén o nome dun autobús-biblioteca que circula entre os campamentos do Sáhara para levar lectura e información. Ou sexa, unha biblio... pero con rodas!!!

Se queredes unirvos á iniciativa de Álbumes para o Bubisher, só tedes que poñer os vosos datos xunto ao resto das Bibes Galegas.

Música e DDHH

Texto de Maribel Serantes (CEIP Os Casais)

Imaxe atopada aquí

Nova guía de suxestións de lectura

Este mes de novembro dende a biblioteca queremos unirnos á celebración do Día da Ciencia en Galego e da Semana da Ciencia cunha guía que vimos de elaborar e que esperamos que vos sexa de proveito.


Por certo, mentres elaboramos a guía soubemos da morte da bióloga estadounidense Lyn Margulis.

Juan Farias (Serantes, 1935-Villaviciosa de Odón, 2011). In memoriam

O escritor Juan Farias, natural de Serantes, faleceu o pasado día 10 de xuño en Villaviciosa de Odón (Madrid).

O escritor, que foi tamén mariño e guionista televisivo, é un dos clásicos da literatura infantil e xuvenil contemporánea. Entre os seus libros figuran: Por tierras de pan llevar, Cuarenta niños y un perro, La infancia de Martín Piñeiro, A la sombra del maestro", Los caminos de la luna, Algunos niños, tres perros y más cosas, etc.

Juan Farias gañou numerosos premios (o Premio Nacional de Literatura Infantil en 1980, o I Premio Iberoamericano de Literatura Infantil y Juvenil Ediciones SM, etc.) e varias das súas obras forman parte da Lista de Honor do IBBY e do White Ravens.

A Biblioteca do CEIP de Pazos leva o seu nome e numerosos centros de ensino de Ferrolterra dedicáronlle o pasado Día do Libro Infantil e Xuvenil (2 de abril).

Lembrando a Borges (Bos Aires, 1989- Xenebra, 1986)

“Si de algo soy rico es de perplejidades y no de certezas.”

Jorge Luis Borges

O día 14 de xuño cumpríronse 25 anos da morte dun dos máis célebres escritores da literatura do século XX: Jorge Luis Borges.

Home dotado dunha inmensa cultura e curiosidade intelectual, publicou poemas, ensaios e relatos breves. Entre estes últimos figuran: Historia universal de la infamia (1935), El Aleph (1949) e El libro de arena (1975). Neles atopamos algunhas constantes: a presenza dos mitos clásicos, as referencias literarias, temas e metáforas recorrentes (os labirintos que simbolizan o universo, os tigres que representan os medos do subconsciente...), etc..

A mellor maneira de lembrar a Borges é, sen dúbida, lelo; así que che suxerimos que pases pola biblioteca onde atoparás algúns dos seus marabillosos (e nunca mellor empregado este adxectivo) contos. Por certo, e falando de bibliotecas, sabías que el afirmou: “Siempre imaginé que el Paraíso sería algún tipo de biblioteca.”

Un libro novo

O educador social e doutorado en Humanidades Iago Santalla vén de publicar con Manuel Rivero o libro El límite del potencial humano que esperamos adquirir en breve para a nosa biblioteca, onde por certo podes atopar o seu primeiro libro O ilímite de pensarte libre.

Cunqueiro e as mil primaveras

Pro eu resucitarei que soio volven
os que recordan, compañeiros.
Álvaro Cunqueiro

O 22 do vindeiro decembro celebraremos o centenario do nacemento de Álvaro Cunqueiro (Mondoñedo, 1911-Vigo, 1981). Foi Cunqueiro novelista, poeta, xornalista, dramaturgo, gastrónomo. Pero foi, por riba de todo un home dotado dunha prodixiosa imaxinación, erudición e talento o cal lle permitiu escribir engaiolantes novelas nas que trasladaba ao mago Merlín e a raíña Xenebra a vivir nas terras de Miranda (que para Cunqueiro abranguían Riotorto, Pastoriza, as terras que van do Miño ao Eo); narraba as viaxes do sochantre de Pontivy polos camiños da Bretaña, acompañado dunha comitiva de mortos (segundo contou Cunqueiro nunha entrevista cando describía a Bretaña o que tiña na cabeza era a Terra Cha); fabulaba sobre a vida de Sinbad o mariño, retirado no país de Bolanda; contaba a vida do mozo Ulises ou recreaba a Orestíada de Esquilo..... Así o fixo nas novelas tituladas Merlín e familia (1955), As crónicas do Sochantre (1956), Se o vello Sinbad volvese ás illas (1961), Las mocedades de Ulises (1960) e Un hombre que se parecía a Orestes (1969).

Cunqueiro é tamén autor de relatos breves nos que “conviven”o humor, a brevidade, a viveza, a mestura do marabilloso e o real e as lembranzas dos clientes da botica de seu pai: Escola de menciñeiros (1960), Xente de aquí e acolá (1971) e Os outros feirantes (1983).

A súa produción dramática, inferior á narrativa en cantidade que non en calidade, amósanos un Cunqueiro que pescuda no interior dos humanos para amosar os seus eternos conflitos. Así, en O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca (1959) reinterpreta o Hamlet de Shakespeare facendo que este sexa fillo de Claudio, o usurpador do trono de seu pai.

A obra poética de Álvaro Cunqueiro comeza en 1932 coa publicación de Mar ao norde. Os seus libros de poemas anteriores á Guerra Civil inscríbense no neotrobadorismo (Cantiga nova que se chama riveira, 1933) e no vangardismo de influencia surrealista (Poemas do si e non, 1933). Despois da guerra publicou Dona do corpo delgado (1950) e Herba aquí ou acolá (1980). Neste último, considerado o seu mellor poemario, reúne poemas diversos nos que o combina o culturalismo e o intimismo (o paso do tempo, a morte...). Algúns dos seus poemas foron musicados (entre outros por Amancio Prada e Luis Emilio Batallán), sendo quizais un dos máis coñecidos o popular “No niño novo do vento”, que aparece na banda sonora da película Pradolongo.

En 1980 recibiu o premio Pedrón de Ouro, onde pronunciou un discurso no que afirmou: “Se de min algún día, despois de morto, se quixera facer un eloxio, e eu estivese dando herba na terra nosa, podería dicir a miña lápida: aquí xace alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis.”

No cemiterio de Mondoñedo xace Álvaro Cunqueiro, na súa lápida están gravadas estas palabras súas: “Aquí xaz alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis.”

Lois Pereiro

Aquí tes un enlace co noso díptico sobre Lois Pereiro.

Lembrando a Mario Benedetti

O pasado 17 de maio cumpríronse dous anos da morte en Montevideo de Mario Benedetti.

Si te quiero es por que sos

mi amor, mi cómplice y todo.

Y en la calle codo a codo

somos mucho más que dos.

Mario Benedetti

Aínda que Mario naceu en Paso de los Toros, no departamento de Tacuarembó, á beira do Río Negro, a súa vida estivo moi vencellada a Montevideo, cidade á que seus pais o levaron a vivir con catro anos. Alí, naquela cidade na que oito anos antes morrera traxicamente a poeta Delmira Agustini, asistiu ao Colexio Alemán, onde segundo afirmaba escribía en verso as leccións. Así de temperá foi a súa vocación poética.

Narrador (La tregua), dramaturgo (Pedro y el capitán), ensaísta (Subdesarrollo y letras de osadía) e... poeta. Poeta comprometido, sinxelo e tenro, lúcido cantor do amor e a alegría dende a sinxeleza e a coloquialidade. Afirmaba escribir non para os que virían, senón “para el que está aquí, poco menos que leyendo el texto sobre mi hombro”.

Despois da súa morte, o escritor Eduardo Galeano, tamén nado en Montevideo, afirmaba que non podía dicir nada sobre a morte do seu amigo, co que compartía a paixón polo fútbol, porque “el dolor se dice callando”. Seguramente Mario, o fillo de Brenno Benedetti e Matilde Ferrugia, concordaría con esta sinxela e honesta afirmación.